ΑΝΤΙΦΑ & ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ

Ο εθνομηδενισμός στις μέρες μας τείνει να εξελιχθεί σε μόδα, με τα φαινόμενα υποτίμησης σε οτιδήποτε προασπίζει τα εθνικά φρονήματα να αυξάνονται ραγδαία. Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσουμε να δούμε για ποιο λόγο ένας ορκισμένος αντιφασίστας οφείλει να σεβαστεί τις εθνικές επετείους της χώρας μας. Εξετάζοντας πάντα το θέμα από τη δική του σκοπιά, χωρίς να παρατεθούν απόψεις που θα καταστήσουν «φασίστα» το γράφοντα και αυτόματα το κείμενο «φασιστικό μανιφέστο».

Ζώντας σε ένα κόσμο που όλες οι απόψεις είναι σε θέση να εκφραστούν, ανεξάρτητα από το αν θα γίνουν αποδεκτές με ομαλότητα ή κραυγαλέες αντιρρήσεις είναι καλό να αναλογιστούμε ότι τα πράγματα δεν ήταν ανέκαθεν έτσι. Τουλάχιστον σε αυτό το μικρό νοτιανατολικό οικόπεδο της Μεσογείου, που ονομάζεται Ελλάδα, ο κόσμος έχει περάσει πολλές φασιστικές περιόδους που απαγορευόταν όχι μόνο να εκφραστεί η οποιαδήποτε γνώμη αλλά ακόμη πιο… αυτονόητα πράγματα όπως μία συνάθροιση στους δρόμους. Φυσικά, αν κάποιος νομίζει ότι αυτά τα –ομολογουμένως απαράδεκτα- καθέκαστα λάμβαναν χώρα μόνο στην επταετία της Χούντας τότε πλανάται πλάνην οικτράν, ενώ παράλληλα του λείπουν βασικές γνώσεις ιστορίας. Τόσο στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, όσο και σε εκείνη της Γερμανικής Κατοχής ο ελληνικός λαός πέρασε πραγματικά δύσκολα από πάμπολλες απόψεις. Και αν δεν είχαν βρεθεί σε κάθε μία από αυτές τις περιόδους ξεχωριστά ήρωες να υψώσουν ανάστημα απέναντι στους κατακτητές υπάρχουν αναρίθμητες πιθανότητες η κατάσταση να είχε διαιωνιστεί μέχρι τις μέρες και ο φασισμός να είχε βγει νικητής.

Έπειτα, επειδή συχνά έχει ακουστεί η (σ.σ. κατ’ εμέ άκρως παράλογη) άποψη ότι «οι μόνοι αγώνες που πρέπει να αναγνωρίζονται είναι οι ταξικοί και όχι οι εθνικοί», είναι καλό να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με τους πλέον ταξικούς αγώνες. Αμφότερες οι εθνικές εορτές της χώρας μας αποτελούν λαμπρό παράδειγμα πως ο μικρός και συνάμα αδικημένος είναι σε θέση να εναντιωθεί αρχικά και να κερδίσει τελικά τον ισχυρό φασίστα. Είναι λαμπρό παράδειγμα πως αυτός ο άνθρωπος που υφίσταται τον καθημερινό ρατσισμό και το ακατάπαυστο bullying βρίσκει το κουράγιο μέσα από τη δύναμη της θέλησης να ανατρέψει ολοκληρωτικά την κατάσταση.

Συνεχίζοντας, όσο και αν φανεί περίεργο σε πολλούς αντιφρονούντες ακόμα και η ελληνική σημαία που έχει πάψει να εμφανίζεται στα σπίτια των ανθρώπων μόνο φασιστικό σύμβολο δεν είναι. Αντίθετα, ο παραγκωνισμός της είναι φασιστικός, καθώς αποτελεί το σύμβολο που ένωσε τους καταπιεσμένους Έλληνες να εναντιωθούν στον εκάστοτε φασίστα. Αβίαστα, λοιπόν, προκύπτει το συμπέρασμα ότι η βεβήλωση της αποτελεί τη βεβήλωση ενός αντιφασιστικού, απελευθερωτικού συμβόλου.

Οι Εθνικές εορτές, λοιπόν, τιμούν πρώτα απ’ όλα τους αντιφασίστες που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα κατά της ριζοσπαστικής, αυταρχικής και εθνικιστικής πολιτικής. Αυτούς που με περίσσια αυτοθυσία κατόρθωσαν να είμαστε σήμερα στη θέση να διαφωνούμε ελεύθερα μεταξύ μας και να έχουμε την άνεση να εκφράζουμε τα «πιστεύω» μας χωρίς κανένα φόβο αλλά με αξιοθαύμαστο πάθος. Ο σεβασμός στις ιστορικές αυτές μέρες είναι χρέος όλων μας να υπάρχει, όχι προς τέρψιν φασιστικών πεποιθήσεων, αλλά για αυτούς τους ήρωες που πολέμησαν τον φασισμό στις χειρότερες μορφές του ανά τους αιώνες.

THE ESTIMATOR