Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ

Λαμβάνοντας αφορμή από τα απομεινάρια μιας πρόσφατης πορείας –αυτοαποκαλούμενων- αναρχικών σε μια πόλη της επαρχίας γεννήθηκε το ερώτημα κατά πόσο η σύγχρονη αναρχία απέχει από το φασισμό που η ίδια διώκει. Αρχικά, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι κοινά αποδεκτό πως ο φασισμός, και οποιαδήποτε μορφή αυτού, δεν έχει καμία θέση στην κοινωνία. Τι γίνεται όμως όταν οι φανατικοί διώκτες του γίνονται με τις πράξεις τους το ίδιο ρατσιστές, μισάνθρωποι και φασίστες;

Τα γκράφιτι στους τοίχους, με πολιτικά κατά κύριο λόγο μηνύματα, αποτελούν συνηθισμένα ενθύμια της εκάστοτε πορείας ή συγκέντρωσης νεαρών με αναρχικές απόψεις. Κι αν πούμε πως αυτό το δεχόμαστε, ως μια μορφή διαμαρτυρίας στο –όντως- σάπιο σύστημα, ο βανδαλισμός δεν μπορεί επ ουδενί λόγω να περάσει στα ψιλά. Κατεδαφισμένες βιτρίνες μαγαζιών, συνθήματα σε τοίχους εκκλησιών, σπασμένα αυτοκίνητα συνθέτουν συχνά πυκνά ένα σκηνικό απόλυτου χάους. Κι αν δεν είναι «φασισμός» το να σπάει κανείς χωρίς προφανή λόγο την περιουσία του άλλου ή να χλευάζει τα πιστεύω του, τότε τι είναι; Διότι, επιλεκτική ευαισθησία σε κάποια πράγματα δεν μπορεί να υπάρξει. Όσο απαράδεκτο και μεμπτό ήταν να εκδιώκεται κανείς την περίοδο της Χούντας επειδή είχε αριστερές πεποιθήσεις, άλλο τόσο είναι να βρίσκεται στο μάτι του Κυκλώνα κάποιος στις μέρες μας επειδή έχει κάνει το λάθος να βγάζει το ψωμί του έχοντας μαγαζί σε κάποιον κεντρικό δρόμο.

Επίσης, δε γίνεται να υποστηρίζει κάποιος την πλήρη ισότητα και ελευθερία έκφρασης, ενώ παράλληλα θέτει στο περιθώριο μια μερίδα κόσμου εξαιτίας θρησκευτικών πεποιθήσεων. Όσο σεβασμό οφείλει η κοινωνία να επιδείξει στον άθεο, άλλο τόσο είναι υποχρεωμένη να δείξει στον Χριστιανό, το Μουσουλμάνο κλπ. Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, ο «πρεσβευτής της απόλυτης ελευθερίας» να επιλέγει ποιες ελευθερίες επιτρέπει στο συνάνθρωπο του. Ακόμη, λοιπόν, κι αν διαφωνεί με την πίστη του άλλου δεν έχει δικαίωμα να βανδαλίζει (σ.σ. όπως στη σχετική φωτό) ένα χώρο που εκφράζει την πίστη μεγάλης μερίδας του λαού.

Έτσι, μπορεί εύκολα να βγει το συμπέρασμα ότι η σημερινή «αναρχία» κρίνει με συγκεκριμένα μέτρα και σταθμά το τι θεωρεί η ίδια πως πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα και τι όχι. Η επιβολή, όμως, της οποιασδήποτε άποψης απλά και μόνο επειδή εκφράζει κάποιον ή κάποιους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κάτι άλλο παρά «φασισμός» και μάλιστα στο μεγαλείο του…

THE ESTIMATOR