ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ, ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ!

Λίγοι θα διαφωνούσαν με την άποψη ότι στην Ελλάδα η πολιτεία θέλει να καρπώνεται επιτυχίες του αθλητισμού, χωρίς ωστόσο να έχει βάλει ούτε ένα μικρό λιθαράκι σε αυτές. Για καλή μας τύχη, σαν χώρα, έχουμε αναρίθμητες διακρίσεις σε πάρα πολλά αθλήματα. Όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, ο στίβος και η κολύμβηση που σηκώνουν συχνά-πυκνά τη χώρα ψηλά και μας γεμίζουν εθνική περηφάνια. Με αποτέλεσμα δίπλα στους αθλητές, μετά τις επιτυχίες φυσικά, να πηγαίνουν και να φιγουράρουν πολιτικοί αρχηγοί, υπουργοί και βουλευτές. Αξίζουν όμως αυτοί οι άνθρωποι να είναι δίπλα σ’αυτά τα παιδιά; Τα βοήθησαν όταν είχαν ανάγκη;

Η απάντηση, δυστυχώς, είναι αρνητική. Στην Ελλάδα οι σύγχρονοι ηγέτες θέλουν να παίρνουν λίγη από τη δόξα των πρωταθλητών, χωρίς παρόλα αυτά να έχουν κοπιάσει οι ίδιοι στο ελάχιστο. Ανύπαρκτες υποδομές, Ολυμπιακά ακίνητα (μόλις 10ετίας παρακαλώ) εγκαταλελειμμένα στο έλεος του καιρού, μηδαμινά κίνητρα στη νεολαία να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Είναι μερικά από τα στοιχεία που πλαισιώνουν το τραγικό σκηνικό στον ελληνικό αθλητισμό.

Αρχικά, είναι κοινό μυστικό, ότι αρκετές εγκαταστάσεις από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 βρίσκονται σε άθλια κατάσταση. Το κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ, για παράδειγμα, παραπαίει. Οι κερκίδες στην εξωτερική πισίνα (σ.σ. την πισίνα που έγιναν οι Ολυμπιακοί) είναι ετοιμόρροπες, αφού τα ξύλα έχουν σαπίσει και υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να προκληθεί κάποιο ατύχημα. Τα αποδυτήρια των αθλητών-πρωταθλητών κάθε χρόνο βρίσκονται και σε χειρότερη κατάσταση με αποτέλεσμα τα ντουζ να υπολειτουργούν και τους σωλήνες να φαίνονται –πλέον- αφού τα περισσότερα πλακάκια έχουν σπάσει. Όπως καταλαβαίνει εύκολα, λοιπόν, κανείς αυτές μόνο συνθήκες σωστού πρωταθλητισμού δεν είναι.

Έπειτα, δεν υπάρχουν ιδιαίτερα εναύσματα, ώστε ο εκάστοτε νέος να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Για τους πρωταθλητές-μαθητές δεν υπάρχει κανένας σεβασμός, με αποτέλεσμα τα παιδιά να καλούνται από μικρή ηλικία να επιλέξουν ή το δρόμο του πρωταθλητισμού ή αυτόν της υψηλής επίδοσης στο σχολείο. Ποιος ο λόγος, όμως, να προσπαθήσουν να γίνουν οι αυριανοί Ολυμπιονίκες; Τι θα κερδίσουν από την πολιτεία; Απολύτως τίποτα πέρα από τιμητικές πλακέτες και «μπράβο» κατόπιν εορτής. Καμία οικονομική στήριξη, καμία χείρα βοηθείας κατά τη διάρκεια της επίπονης προσπάθειας τους να φτάσουν ψηλά, τόσο οι ίδιοι όσο και η χώρα μας μαζί τους.

Έτσι, εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα πως οι περισσότεροι ηγέτες του τόπου δεν έχουν το παραμικρό μερίδιο στην επιτυχία του εκάστοτε αθλητή. Το αν αυτό θα αλλάξει στο μέλλον δεν είναι σε θέση κανένας να το γνωρίζει, όμως τίποτα από όσα έχουμε δει μέχρι στιγμής δεν είναι ευοίωνο.

THE ESTIMATOR