ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΠΑΡΕΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΤΥΧΙΟ

Φοιτητικά χρόνια ή αλλιώς τα χρόνια της ξεγνοιασιάς! Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να διαφωνήσει με την πεποίθηση ότι τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα χρόνια που θα ζήσει κάποιος. Μια μίξη ανεξαρτησίας με στήριξη κάθε λογής «γούστου» από την οικογένεια συνθέτουν ένα σκηνικό ιδανικό για κάθε φοιτητή. Παρέες, ξενύχτια, ποτά και αραιά και που φοιτητικές υποχρεώσεις. Τι γίνεται, όμως, όταν αυτά τα χρόνια φτάνουν στο τέλος τους και η πλειονότητα της άλλοτε αχώριστης παρέας έχει  πάρει το πτυχίο της έχοντας αφήσει μόνο ένα μέλος  να παλεύει για το πολυπόθητο χαρτί; Εκεί η κατάσταση είναι πραγματικά άσχημη για εκείνον που μένει πίσω.

Αρχικά, το άτομο που δεν έχει τελειώσει τη σχολή μένει κυριολεκτικά μόνο του. Αν και κατά την πρώτη τετραετία φοίτησης είχε τέσσερα πέντε άτομα κοντινούς φίλους και πάνω από εκατό γνωστούς στην πόλη, πλέον οι περισσότεροι αυτής της γενιάς έχουν ξενοικιάσει τα σπίτια τους και έχουν δώσει τη σκυτάλη στους νεοεισαχθέντες φοιτητές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο «άτυχος» φοιτητής που έχει μείνει πίσω να βιώνει τη μοναξιά σε μια πόλη που για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια έβγαινε από το σπίτι και κάθε δέκα μέτρα έβρισκε κάποιο γνωστό να πει μια κουβέντα.

Όσο για το ενδεχόμενο να κάνει νέες παρέες με τους καινούριους φοιτητές; Αυτό το σενάριο είναι από τραβηγμένο ως απίθανο, καθώς ο 23άχρονος (στην καλύτερη) φοιτητής δεν έχει καλά καλά κοινά ενδιαφέροντα με τον δικό του 18άρη εαυτό. Πόσο μάλλον με τους νέους 18άρηδες, οι οποίοι έχουν την ανάγκη να ζήσουν στο έπακρο την «παρακμή» του να μένει κάποιος μόνος του.

Έπειτα, υπάρχει και το πρακτικό θέμα του ότι δεν γνωρίζει κανένα στη σχολή αυτός που έμεινε πίσω. Κάτι που αυτόματα σημαίνει, ότι από εκεί που με ένα μήνυμα είχε βρει τρεις με τέσσερεις διαφορετικές σημειώσεις για κάθε μάθημα πια είναι «υποχρεωμένος» να σοβαρευτεί και να παρακολουθεί τα μαθήματα αν θέλει να ξεφύγει από αυτή την –ομολογουμένως- άβολη κατάσταση. Έτσι, χάνεται η όποια ανεμελιά υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια και οι υποχρεώσεις του απέναντι στη σχολή γίνονται επιτακτικές.

Βέβαια, το μεγαλύτερο και χειρότερο πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει ο εν λόγω φοιτητής έρχεται την περίοδο της εξεταστικής. Όλοι όσοι έχουν περάσει από το πανεπιστήμιο, έστω σε ένα μάθημα, έχουν αντιγράψει από κάποιον διπλανό τους. Όταν, όμως, δεν έχεις άνεση να μιλήσεις σε κάποιον που κάθεται δίπλα σου δύο και τρεις φορές για να σου πει την πολυπόθητη απάντηση τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Αν μετά την πρώτη νύξη στον άγνωστο διπλανό η αντίδραση του είναι μη αναμενόμενη, δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για νέα προσπάθεια. Έτσι, το πολυπόθητο τέλος απομακρύνεται εκ νέου.

Τέλος, φυσικό επόμενο όλης αυτής της κατάστασης είναι να υπάρχει και μια σχετική γκρίνια από τους χρηματοδότες του φοιτητή, που δεν είναι άλλοι από τους γονείς. Κάθε εξεταστική που περνάει χωρίς να επιτυγχάνεται ο επιθυμητός στόχος, σε συνδυασμό με το ότι όλοι οι υπόλοιποι πτυχιούχοι, αποτελεί casus beli για την οικογένεια. Ενώ, πολλές φορές με αφορμή το πτυχίο που δεν έρχεται ξεκινάνε ομηρικοί καυγάδες που καταλήγουν σε άσχετα θέματα.

Αβίαστα, λοιπόν, βγαίνει ένα συμπέρασμα: ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΧΩΡΙΣ ΠΤΥΧΙΟ. Τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσεις καθημερινά είναι πολυποίκιλα. Κανείς δε λέει να μη ζήσεις τα φοιτητικά σου χρόνια έντονα, αλλά πρέπει πάντα η σχολή να υπάρχει στις άμεσες προτεραιότητες.

ΤΗΕ ESTIMATOR